İş ve Özel Hayat Dengesi Neden Önemli?
İş ve özel hayat dengesi, modern çağın en göz ardı edilen, ama en kritik konularından biridir. Eğer dikkate almazsanız, bu dengesizlik işteki performansınıza ve özel yaşamınızdaki mutluluğunuza zarar verebilir (Allen ve ark., 2000). Bu yazıda, dengeyi nasıl sağlayabileceğiniz üzerine derinlemesine bir bakış sunacağım.
İşte geçirdiğimiz saatlerin artması ve teknolojinin bizi sürekli olarak erişilebilir kılması, iş ve özel hayat dengesinin daha da önemli hale gelmesine yol açıyor (Derks ve ark., 2015).
İş ve Özel Hayat Dengesinin Tanımı ve Etkileri
Bu dengeyi sağlayabilmeniz için öncelikle ne olduğunu anlamanız gerekir. İş ve özel hayat dengesi, çalışma hayatı ile özel hayat arasında uygun bir denge kurabilmektir (Greenhaus ve ark., 2003). Denge olmazsa, stres seviyeleri artabilir ve bu da psikolojik sorunlara yol açabilir (Grzywacz ve Carlson, 2007).
Zaman Yönetimi: Önceliklerinizi Belirleyin
Sık sık kendinizi iş ve özel hayat arasında sıkışmış hissediyorsanız, önceliklerinizi belirlemek ilk adımınız olmalıdır. Önceliklerinizi belirleyerek, daha etkin bir zaman yönetimi yapabilir ve kendinize daha fazla zaman ayırabilirsiniz (Covey, 1989).
Yapılandırılmış bir günlük planı uygulamak, bu süreci daha kolay hale getirebilir. Zamanınızı planlarken, iş ve özel yaşamda neyin önemli olduğunu değerlendirmek önemlidir.
İşyerindeki Yükü Azaltın
Çalışma saatlerinin dışında işe kafanızı takmaktan kaçının. Çalışma saatleri dışında, e-postaları kontrol etmeyin ve işle ilgili telefonları kapalı tutun. Bu sınırlar, iş ve özel hayat arasında daha net bir ayrım yapmanıza olanak tanır (Ashforth, Kreiner, & Fugate, 2000).
Çalışırken kısa molalar vermek, konsantrasyonunuzu artırabilir ve iş yükünü azaltabilir. Bu tür stratejiler iş performansını artırabilir ve özel yaşama daha fazla zaman ayırmanıza olanak tanır (Hunter & Wu, 2016).
İletişim: Eşinize ve İş Arkadaşlarınıza Açık Olun
İş ve özel hayat dengesinde başarılı olmak için iyi bir iletişim kurmalısınız. Eşinizle ve iş arkadaşlarınızla açık ve dürüst bir iletişim kanalı oluşturmak, olası çatışmaları önleyebilir (Hoobler, Wayne, & Lemmon, 2009).
Eşinizle ve iş arkadaşlarınızla sıkça durum değerlendirmesi yapın. Ne zaman stresli hissettiğinizi ve bu durumu nasıl hafifletebileceğinizi paylaşın. Bu, iş ve özel hayat dengeniz üzerinde olumlu bir etki yapabilir.
Son Söz
İş ve özel hayat dengesi karmaşık ve zorlu bir süreçtir fakat bu dengeyi sağlamak hem iş hem de özel yaşam kalitesini artırabilir. Umarım bu yazı, dengeyi sağlamak için size bir yol göstermiştir. Eğer bu konuda daha fazla yardım almak istiyorsanız, https://psikologcumhuravcil.com/iletisim-2/ linkinden randevu alabilirsiniz.
Kaynakça
- Allen, T. D., Herst, D. E., Bruck, C. S., & Sutton, M. (2000). Consequences associated with work-to-family conflict: a review and agenda for future research. Journal of occupational health psychology, 5(2), 278.
- Derks, D., van Duin, D., Tims, M., & Bakker, A. B. (2015). Smartphone use and work–home interference: The moderating role of social norms and employee work engagement. Journal of Occupational and Organizational Psychology, 88(1), 155-177.
- Greenhaus, J. H., Collins, K. M., & Shaw, J. D. (2003). The relation between work–family balance and quality of life. Journal of Vocational Behavior, 63(3), 510-531.
- Grzywacz, J. G., & Carlson, D. S. (2007). Conceptualizing work—family balance: Implications for practice and research. Advances in developing human resources, 9(4), 455-471.
- Covey, S. R. (1989). The seven habits of highly effective people. Simon and Schuster.
- Ashforth, B. E., Kreiner, G. E., & Fugate, M. (2000). All in a day’s work: Boundaries and micro role transitions. Academy of Management review, 25(3), 472-491.
- Hoobler, J. M., Wayne, S. J., & Lemmon, G. (2009). Bosses’ perceptions of family-work conflict and women’s promotability: Glass ceiling effects. Academy of Management Journal, 52(5), 939-957.
- Hunter, E. M., & Wu, C. (2016). Give me a better break: Choosing workday break activities to maximize resource recovery. Journal of Applied Psychology, 101(2), 302.
